شکوه و شوکت فقط برای مولوی‌ها
این روزها مولوی بودن نه صرفاً عنوانی مذهبی، که به شغلی پرمنفعت و پردرآمد بدل شده؛ حرفه‌ای که گویی رمز ورود به حساب‌های بانکی و روابط ویژه در باجه‌های بانک‌هاست.
هر بار که پایم به یکی از شعب بانک‌ها برای پیگیری وام باز می‌شود، صحنه‌ای آشنا تکرار می‌گردد: نجواهای آشنای نوچه‌های مولوی‌ها با کارمندان بانک، لبخندهای بیش از حدِ معمول، و رفتاری آمیخته با احترام و امتیاز
بانک‌ها برای این حضرات فرش قرمز پهن می‌کنند، نه از آن رو که کارآفرین یا سرمایه‌گذار بزرگی‌اند، بلکه چون حساب‌هایشان همیشه پر است
اما پرسش اینجاست: چگونه ممکن است کسانی که عنوان‌شان خدمتگزار دین است، این‌گونه در ناز و نعمت غرق باشند؟ شکم‌هایی برآمده، خودروهایی مدل بالا،
ایشان همانهای هستند که بر منبر از سختی‌های معیشت و ناتمام‌ماندن بنای مسجد ناله می‌کنند، اما در واقع، پولی که طلب می‌کنند نه برای ساختن خانه خدا، که برای رونق بیشتر حساب‌های شخصی خویش است.
شاید وقت آن رسیده که مردم نگاهی دوباره بیندازند به آن‌که پول را از آن‌ها می‌گیرد و آن‌که به‌نام دین، از اعتمادشان نردبانی برای رفاه شخصی ساخته است.
نظرات
ارسال یک نظر