تجلیل از خواهران از راه دور امروز بر همگان آشکار است که مولوی عبدالحمید همواره در سخنرانی‌ها و مواضع عمومی خود، داعیه‌دار حمایت از زنان بوده و خود را همدل و همراه با مسائل آنان معرفی کرده است. با این حال، هنگامی که نوبت به عمل و مدیریت می‌رسد، تناقضی آشکار رخ می‌نماید: در مراسمی که رسماً به نام تجلیل از زنان برگزار می‌شود، هیچ زنی حضور ندارد و در عمل، ورود آنان ممنوع است. این پرسش جدی مطرح می‌شود که در قرنی که زنان در عرصه‌های گوناگون اجتماعی، فرهنگی و سیاسی پیشگام‌اند، چه معنایی دارد این گونه نادیده‌گرفتن و حذف آنان؟ چگونه می‌توان در تریبون نماز جمعه از مظلومیت زنان سخن گفت و خود را حامی حقوق زنان دانست، اما در میدان عمل کوچک‌ترین فرصت حضور به آنان نداد؟ این تضاد میان شعار و واقعیت، نشان می‌دهد که حمایت یادشده بیشتر در حد کلمات باقی مانده و در عمل، بازتولید همان تبعیض‌ها و محدودیت‌های دیرینه است. تاریخ، چنین دوگانگی‌ها را فراموش نخواهد کرد؛ چرا که حقیقت همواره دیر یا زود پرده از چهره شعارهای توخالی برمی‌دارد.