آیا مولوی عبدالحمید از منافع خود برای منافع مردم میگذرد؟

آیا مولوی عبدالحمید اگر در سالن سازمان ملل حضور داشت، سالن را ترک میکرد؟
این روزها نگاه تمام مسلمانان به همین نکته دوخته شده: کدام کشورها در برابر سخنرانی بیبی سالن را ترک کردند و کدام تا آخر نشستند. همین موضوع پرسشی جدی در ذهن دانشجویان و طلاب زاهدان ایجاد کرده است:
اگر مولوی در آن جایگاه بود، تصمیمش چه میبود؟
انتظار میرود مولوی در خطبههایش به این پرسش شفاف پاسخ دهد. اما اگر به سوابق گفتاری ایشان رجوع کنیم، به نظر میرسد پاسخ روشن است: خیر، او سالن را ترک نمیکرد. استدلال همیشگیاش این بوده که «باید به همه ادیان، مذاهب و انسانها فرصت داد و حرفشان را شنید.»
اما تناقض از همینجا آغاز میشود: اگر مولوی چنین اعتقادی دارد، چرا در روز قدس و در جمعههای پایانی ماه مبارک رمضان، در صفوف راهپیمایی مسلمانان زاهدان حاضر نمیشود؟ اگر واقعاً به میانهروی و عدالت پایبند است، چرا در دفاع از فلسطین سکوت اختیار میکند؟
از این زاویه میتوان پرسید: آیا مولوی عبدالحمید ناخواسته در دام روایت رسانههای اینترنشنال و حتی رسانههای رژیم اشغالگر گرفتار نشده است؟
منتظر میمانیم تا «طیب تایلندی» پاسخی روشن به این پرسش بدهد.
نظرات
ارسال یک نظر