مولوی عبدالحمید، چرا مستقیما جیش‌العدل را رد نمی کند.
مولوی عبدالحمید بارها از ملت، مظلومیت، و حق‌خواهی گفته. اما هیچ‌وقت روشن نگفته منظورش از «مدافع ملت» دقیقاً کیست؟
وقتی در استان، افراد بی گناه بویژه زن و بچه بدست گروهک های تروریستی مسلح کشته می شوند، مأمور بی‌سلاحی به ضرب گلوله کشته می‌شود، یا دادگستری و سایر اماکن عمومی مورد حمله مسلحانه قرار می‌گیرد و یا زیرساخت های اقتصادی استان و شرکت های فعال مورد حمله قرار می گیرند، مولوی عبدالحمید یا سکوت می‌کند، یا با جملات مبهمی از کنار ماجرا عبور می‌کند.
جناب مولوی سؤال روشن این است:
📌 آیا جیش‌العدل، را نماینده‌ی ملت بلوچ و خود می دانید یا دشمن بلوچ و مردم؟
📌 اگر دشمن می دانید، چرا تاکنون حتی یک بار هم در هیچ خطبه‌ای برائت علنی از آنان با ذکر نام گروهک های تروریستی اعلام نکردید؟
📌 و اگر انان را مدافع می دانید، چرا صریح نمی‌گویید که به انها معتقدید؟
این دوپهلو سخن‌گفتن، همان سیاست قدیمی از هر دو طرف نان خوردن است:
در برابر مردم، ژست مسالمت و گفت‌وگو و خیرخواهی و دلسوزی می‌گیرد؛
اما از سویی دیگر، با سخنان خود و عدم رد گروهک های تروریستی بویژه جیش العدل انان را تایید و به اقدامات انان مشروعیت می بخشید.
شما با کدام ملت هستید؟ ملت واقعی ایران؟ یا ملت ساختگی‌ای که جیش‌العدل با اسلحه تعریفش می‌کند؟
آیا ریختن خون یک زن، کودک چند ماهه و یا سرباز در زاهدان، یا انفجار در ساختمان دولتی، جزو این ظلم‌ها نیست؟
چرا وقتی نوبت به محکوم‌کردن خشونت‌های واقعی می‌رسد، مولوی عبدالحمید لال می‌شود؟
تا زمانی که از گروهک ها تروریستی با ذکر نام انها به صورت علنی اعلام برائت نشود، شعارهای آزادی و گفت‌وگو، چیزی بیش از یک پوشش تبلیغاتی نیست.
نظرات
ارسال یک نظر