سزای سال‌ها بیگاری و تحقیر، دعوت‌نامه‌ای با مُهر محدودیت؟
جناب حافظ اسماعیل، پس از سال‌ها بهره‌کشی بی‌چون‌وچرا از اساتید و کارکنان دارالعلوم، سرانجام لب به لطف گشوده و اساتید و کارکنان را به مراسم عروسی فرزندش حسان فراخوانده است؛ اما دریغ از کرامت و بزرگ‌منشی در این دعوت. در کمال تعجب و تأسف، اعلام کرده که مهمانان محترم بدون خانواده و والدین تشریف بیاورند!
آیا این همان قدردانی است از مردانی که در سکوت، بار تحقیر، حقوق‌های ناچیز، و بی‌توجهی را بر دوش کشیده‌اند؟ آیا سهم استادانی که عمر خود را وقف تعلیم و تربیت کرده‌اند، تنها یک بشقاب برنج غصبی در سالن غذاخوری مسجد مکی‌ست، آن هم مشروط و محدود؟
مراسمی که بر دوش بیت‌المالِ علمی و معنوی بنا شده، چه جای این‌همه تنگ‌نظری و بی‌مهری دارد؟ مگر شأن استاد تا این حد تنزل یافته که حتی در جشن عروسی شاگرد دیروز نیز باید با محدودیت و بی‌حرمتی مواجه شود؟
اگر این است مزد صبر و نجابت سالیان، پس وای بر ما و وای بر حرمت علم که چنین به تاراج رفته است.
نظرات
ارسال یک نظر