مسجد، هتل پنج‌ستاره‌ی سرمایه‌دارها!
در حالی‌که مردم شهر، برای استفاده کردن از امکانات مسجد مکی باید با ذره‌بین دنبال امکانات بگردند، درهای همین مسجد برای پذیرایی از مهمانان ویژه و شخصی مولوی عبدالحمید و خانواده اش، گشوده‌تر از آغوش مادر به روی فرزند گمشده است!
مهمانان عزیزی که از شهرستان‌ها و گوشه و کنار استان و خراسان راهی مراسم پسر حافظ اسماعیل شده‌اند و اغلب، نه جماعتی‌اند، نه محتاج سقف شب، بلکه سرمایه‌دارانی‌اند با حساب‌های بانکی متورم و چک‌های آماده امضا، این روزها در آغوش گرم بیت‌المال لم داده‌اند. نه از سر ناچاری، بلکه از سر نفوذ.
درجه‌بندی هم داریم! درجه یک‌ها به ویلاهای وابسته به مسجد منتقل شده‌اند؛ منازلی که لابد، طبق تعریف جدید، وقف کسانی‌ست که جیب پرتر دارند و لبخند عریض‌تری. درجه پایین‌ترها؟ خب، آن‌ها هم در خوابگاه‌های مسجد جا خوش کرده‌اند. شاید بشود نام آن‌جا را "هتل مکی پلازا" گذاشت، البته فقط برای خواص.
اما سؤال کلیدی این‌جاست:
چه کسی مجاز است بیت‌المال را، که متعلق به همه‌ی مردم است، در اختیار عده‌ای خاص قرار دهد؟ آیا حکم شرعی دارد؟ یا فقط مهر سکوت و مُهر قدرت کافی‌ست؟
اگر مسجد است، چرا مأمن نیازمندان نباشد؟
اگر خوابگاه دارد، چرا جای خواب غریبان و بی‌پناهان شهر خودمان نباشد؟
اگر امکانات دارد، چرا سهم سرمایه‌داران باشد، نه شب‌نشینان بی‌خانه‌ی شهر؟
شاید وقتش رسیده یکی پاسخ دهد؛
یا شاید، وقتش رسیده مردم بپرسند و دیگر سکوت نکنند.
نظرات
ارسال یک نظر