"لقب‌بازی": پروژه جدید در دارالعلوم مکی برای مشروعیت‌سازی مصنوعی؟

 

 "لقب‌بازی": پروژه جدید در دارالعلوم مکی برای مشروعیت‌سازی مصنوعی؟

در روزگاری که اعتبار دینی و علمی باید بر پایه‌ی شفافیت و شایستگی باشد، شاهد شکل‌گیری موج تازه‌ای از «لقب‌سازی» در دارالعلوم مکی هستیم؛ موجی که نه تنها افکار عمومی را سردرگم کرده، بلکه صدای اعتراض برخی از علمای باسابقه‌ی همین حوزه را نیز درآورده است.

به‌تازگی، مفتی قاسم، یکی از چهره‌های شناخته‌شده‌ی حوزه، به صراحت اعلام کرده:
"چرا به من می‌گویید شیخ‌الحدیث؟ من اصلاً شیخ‌الحدیث نیستم!"
این جمله ساده، اما صادقانه، زنگ خطر مهمی را به صدا درمی‌آورد:
آیا القاب، به ابزاری تبلیغاتی برای فریب افکار عمومی تبدیل شده‌اند؟

در همین فضای مبهم، نکته‌ی جالب‌توجه آنجاست که تمام فرزندان مولوی عبدالحمید لقب "مفتی، مولانا ، شیخ ال..." گرفته‌اند، بدون آنکه هیچ‌گونه آزمون رسمی یا تأییدیه از نهادهای معتبر داخلی یا ناظرین بین‌المللی صورت گرفته باشد. حتی برخی طلاب صراحتاً گفته‌اند که افرادی مانند "طیب اسماعیل‌زهی و حافظ اسماعیل ملازایی" سطح سواد اولیه‌ی حوزوی را نیز کسب نکرده‌اند.

در این میان، یک سؤال اساسی مطرح است:
اگر این القاب بدون پشتوانه‌ی علمی و واقعی صادر می‌شوند، هدف از آن چیست؟

پاسخ را باید در جای دیگری جست‌وجو کرد:
توجیه حجم بالای ورود پول به دارالعلوم مکی.
در جامعه‌ای که مردم با هزار زحمت و امید صدقات و نذورات خود را به این نهاد می‌سپارند، ایجاد چهره‌های مصنوعی و القابی که بیشتر شبیه عنوان‌های بازی‌های کامپیوتری‌اند تا مدارج علمی، تنها یک کارکرد دارد: مشروعیت‌سازی برای سرمایه‌های بی‌پاسخ.

شاید وقت آن رسیده باشد که مردم بپرسند:
آیا این القاب، نشانه‌ی علم‌اند، یا ابزاری برای مدیریت افکار؟