منبر یا بازار برده‌فروشی؟

 

 منبر یا بازار برده‌فروشی؟

در زاهدان، مولوی عبدالحمید منبر را نه ابزار هدایت، که ابزار تجارت کرده است. مسابقه‌ای برپا شده نه برای علم و تقوا، بلکه برای بردگی و چاکری. هر که زودتر دست و پا ببوسد، منبر از آنِ اوست. اینجا دیگر لیاقت یعنی بندگی مطلق؛ نه بندگی خدا، که بندگی عبدالحمید.

نمونه‌اش را ببینید در مسجد آل رسول بزرگمهر زاهدان؛ روزی پر از جمعیت، پر از صدای دعا و رجاء. امروز؟ غریب و متروکه، خالی از صف جماعت. چرا؟ چون مردم دیگر بوی تعفن معامله را فهمیده‌اند. چون جای مولوی باسواد، گذاشتند مولوی مطیع؛ مولوی فلانی رفت، مولوی فلانی آمد، و مردم با پای خودشان راه خروج را انتخاب کردند.

این منبرها دیگر حرمتی ندارند. نه چون مردم بی‌دین شده‌اند، که چون دین ملعبه دست تاجران مولوی نما شده است. مسجدی که ملایش نه از مردم، نه برای مردم، بلکه نوکر قدرت و جیب‌بُر اعتقادهاست، مسجد نیست؛ حجره‌ دکانداری‌ست با اسم مقدس.

مولوی عبدالحمید مسئول این سقوط است. مسئول آن نمازهای بی‌مشتری، آن منبرهای بی‌مخاطب. اوست که مردم را از مسجد راند، نه با کفر، بلکه با خیانت.