اشک مولوی عبدالحمید برای رفح و بلوچستان، اشک تمساح است!
مولوی عبدالحمید در خطبه‌اش با بغض از گذرگاه رفح میگوید،
از مردم غزه، از محاصره، از بستن راه غذا و دارو.
در ظاهر، مردی‌ست دردمند.
اما در واقع، سیاستمداری‌ست در لباس واعظ چرا که همین فرد سال قبل فقط فلسطینیان را شماتت کرده و از اسرائیل حمایت می کرد که البته هنوز حمایتش از اسرائیل قطع نشده، چون مقاومت مردم فلسطین در برابر اسرائیل را قبول نداشته و محکوم می کند و قائل به دیپلماسی تسلیم است.
🔍 همین مولوی عبدالحمید برای مردم بلوچ هم اشک می‌ریزد.
ولی کافی‌ست دقیق‌تر نگاه کنیم:
اشک‌ها واقعی نیستند، بلکه ابزار سیاست اند.
هرجا فرصتی برای گل‌آلود کردن فضا و تقویت موقعیت خودش باشد،
ناگهان خطبه‌هایش سوزناک می‌شوند.
هم برای بلوچ، هم برای فلسطین و ... .
اما پشت پرده چه خبر است؟
✋ نه مدرسه‌ای برای تحصیل دولتی دانش اموزان ساخته،
✋ نه برای توسعه واقعی بلوچستان قدمی برداشته حتی در حد حرف و سخنرانی،
✋ نه حتی در برابر فساد نزدیکانش قدمی برداشته،
بلکه تمام تلاشش این بوده که قدرت در استان را از دولت بگیرد و به حلقه‌ی خودی‌های خودش منتقل کند.
⚠️ درد مردم، برای او مهم نیست؛
مهم، نشستن بر جایگاه قاضی، فرماندار، نماینده و استاندار توسط خودش و نزدیکانش است.
❗️ برای همین است که هم برای رفح اشک می‌ریزد،هم برای بلوچ،
🧠 اشک‌های او، هم برای غزه و هم برای بلوچ،اشک تمساح است؛نه برای نجات مظلوم،بلکه برای جمع آوری کمک های مردمی است که میخواهند به غزه کمک کنند.
نظرات
ارسال یک نظر